Kopalnia prowadziła wydobycie w dawnych, przedwojennych granicach.
Z dniem 1 stycznia uzyskała osobowość prawną i stała się jednostką samodzielną, na pełnym rozrachunku gospodarczym. Dyrekcja Rybnickiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego pozostała jednostką administracyjną, wykonująca funkcje kierownictwa, koordynacji i nadzoru. O tegoż roku zatrudniano pod ziemią kobiety. Był to efekt szeroko zakrojonej przez władze „akcji aktywizacji zawodowej kobiet”.
Ogólna powierzchnia obszaru górniczego kopalni wynosiła 5,077 km² . Nazwano go Partią Macierzystą. Według założeń Rybnickiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego, po wyczerpaniu zasobów w tym obszarze do poziomu 400 m, kopalnia miała ulec likwidacji. Była bowiem od samego początku zaliczona do zakładów zanikających. Jednak tak się nie stało. Ogromne potrzeby gospodarki przyczyniły się do przedłużenia żywotności kopalni przez przydzielanie zezwoleń na prowadzenie eksploatację w obszarach sąsiednich kopalń: „Marcel” oraz „Rydułtowy”.
Pierwsza połowa lat pięćdziesiątych to okres wzmożonego rozwoju kopalni. Łączyło się to z zadaniami planu 6-letniego (1950 – 1955). Zaczęło napływać nowe wyposażenie. Nie można mówić o jakimś znaczącym postępie technicznym, gdyż były to wprawdzie urządzenia nowe, ale nie najnowocześniejsze. W latach 1951 – 57 zatrudniano pod ziemią kobiety. Były zatrudnione przy obsłudze taśmociągów i jako pomoc cieśli przy budowie tam wentylacyjnych. W 1957 roku zaczęto przenosić pracownice na powierzchnię i do końca roku wszystkie zostały z dołu wycofane.
Na powierzchni wybudowano nową chłodnię kominową, a poprzednie dwie drewniane zdemontowano. W 1953 roku na trzonie komina, który już w czasie wojny został skrócony zabudowano zbiornik wody o pojemności 300 m³ dla zasilania wodociągów w Niewiadomiu. Wodę czerpano z dołu kopalni.