Friedrich Wilhelm Eugen Karl Hugo książę Hohenlohe-Öhringen urodził się 27 maja 1816 roku w Stuttgartcie w Niemczech. Jego rodzicami byli Fryderyk August książę Hohenlohe-Oehringen oraz bratanica króla Wirtembergii, księżniczka Luiza.
Po śmierci ojca Hugo Hohenlohe odziedziczył ordynację rodową tzw. fideikomis Ujazd-Bycina. Fideikomis to majątek ziemski rządzący się swoimi własnymi prawami, mającymi na celu niedopuszczenie do rozdrobnienia dóbr po śmierci właściciela. Ordynacja posiadała swój własny statut (akt fundacyjny) i określone zasady dziedziczenia.
Ogrom majątku i wpływy sprawiły, że król pruski Wilhelm I w 1861 r. nadał Hugonowi dziedziczny tytuł księcia Ujazdu.
Książę Hugo, śladem ojca, inwestował w huty i kopalnie na Górnym Śląsku i skupował ziemię. W 1869 połączył kilka kopalń w jedną „Hohenlohe” (pracowała do 1936 roku). Na miejsce zlikwidowanej huty żelaza „Hohenlohe” zbudował hutę cynku pod tą samą nazwą, która stała się zalążkiem wielkiego kombinatu na pograniczu Wełnowca i Siemianowic. W latach dziewięćdziesiątych wykupił większość udziałów w w sześciu innych górnośląskich kopalniach, w tym kopalni „Hoym-Laura” („Ignacy”) w Niewiadomiu. Był jednym z pięciu najbogatszych ludzi w ówczesnych Niemczech.
Wielką pasją księcia Hugona Hohenlohe była polityka. Był dziedzicznym członkiem pruskiej Izby Panów Sejmu Pruskiego (Landtagu), a w latach 1867-1876 posłem w parlamencie niemieckim (Reichstagu). Wiele uwagi poświęcił też przebudowie sławięcickiego pałacu, który za jego czasów stał się jedną z piękniejszych i najbardziej reprezentacyjnych rezydencji na Śląsku. On też był fundatorem sławięcickiego szpitala, w którym w latach pod koniec XIX w. pracował Robert Koch, odkrywca prątka gruźlicy i laureat Nagrody Nobla.
Książę Hugo Hohenlohe-Öhringen zmarł 23 sierpnia 1897 r. w swoim sławięcickim pałacu. Zgromadzone miliony odziedziczył jego najstarszy syn Christian Krafft.